Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

Αληθινή ζωή ή ζωή από ταινία;

Πόσες χιλιάδες ταινίες; Πόσες εκαντοτάδες ιστορίες; Πόσα δεκάδες βιβλία;
Ευτυχισμένοι άνθρωποι. Ποικίλες καθημερινότητες. Ξεκάθαρα συναισθήματα.
Όλα τόσο λυτά κι απλοϊκά. Τόσο θετικά και τόσο εύκολα.
Κάθε πρόβλημα με δεκάδες λύσεις. Κάθε αυτοσχεδιασμός απόλυτα ακριβής και πετυχημένος.
Φαντασία ή πραγματικότητα ή μήπως απλές σκέψεις παρουσιασμένες τόσο αντικειμενικές;
Ουτοπικά αληθινά βιώματα; Λίγο από όλα; Τίποτα από όλα αυτά;
Δειλή που έγιναν ήρωες. Ψεύτες που παύλευαν για την αλήθεια. Αλήτες για το σωστό.
Διχασμένες προσωπικότητες με σκοπό. Δυνατοί χαρακτήρες χωρίς στόχους.
Σιωπές που κάνανε αντίλαλο. Κραυγές πνιγμένες στη βοή του κενού.
Μόνοι άνθρωποι μέσα στο πλήθος. Παρέες στο απόλυτο τίποτα.
Άνθρωπο πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, πάντοτε μαζί.
Κάθε ανθρώπινη σχέση απόλυτα αληθινή.
Η ευτυχία ένα βήμα μπροστά. Η δυστυχίας αμέτρητα χιλιόμετρα μακρυά.
Κάθε βαθιά ανάσα και η απόλυτη ανακούφιση. Κάθε άγχος προσωρινό και λίγο.
Οι αποστάσεις; Σαν ένα πάτημα κουμπιού στο τηλέφωνο για την επόμενη εξαρχόμενη κλήση.
Κόκκινα μάτια από δάκρυα χαράς κι απλά βουρκωμένα σε στιγμές λύπης.
Περίπλοκα επιλέγεις εσύ να αντιμετωπίσεις, μα δεν είναι ποτέ έτσι όπως τα αντικροίζεις εσύ.
Κι αν πράγματι δεν ισχύει αυτό. Τι κάνεις; Πως το αλλάζεις; Διαχειρίζεται;
Χαζοί άνθρωποι υποκρινόμενοι τους ευφυείς. Πονηροί άνθρωποι να νιώθουν άτροτοι.
Και τι; Έξυπνοι δεν υπάρχουν; Άφαντοι πίσω από ταμπέλες ηλιθίων; Ή μειωνότητες;
Το 90% των ανθρώπων πιστεύει πως το 90% είναι χαζοί.
Το 100% των ανθρώπων πάρ'αυτά νιώθει να ανήκει στο 10%.
Είναι αστείο και συνάμα τραγικό.
Πέρα για πέρα όμως αληθινό.
Ο λόγος;
Μυστικό. 

Έχει κι ο βούρκος θετική πλευρά

Τόσες οι φορές που απλά θέλω να ανοίξω το κεφάλι μου και να βγάλω τα πάντα από μέσα του. Μακάρι να ήξερα ακριβώς τι σκέφτεται και τι ακριβώς θέλει να κάνει. Ίσως και να μη πελάγωνα τόσο αν όλα ήταν λίγο πιο ξεκάθαρα, ίσως να μην τα έκανα όλα θάλασσα αν μπορούσα να τα δω από μία άλλη οπτική γωνία.
Γράμματα, λέξεις κι ένα κομμάτι χαρτί. Μόνο αυτό πια με βοηθάει να συνειδητοποιήσω ποια είμαι, τι κάνω, που πάω. Μα είναι αυτό αρκετό, ή μήπως και από αυτό άκρη δεν βγαίνει; Μπορώ να το καταλάβω ή θα το δω όταν πια θα είναι πολύ αργά; Και θα μου πεις.. Ποιος ορίζει το πολύ αργά και θα δώσω όλα τα δίκαια του κόσμου με το μέρος σου. Θα σου πω εγώ λοιπόν. Αργά δεν είναι ποτέ. Αλλά όταν νιώσεις πως έχεις αναλωθεί στη ζωή σου καθώς ότι και αν έκανες μέχρι τώρα δεν σε βοήθησε ποτέ να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, τότε θα είναι αργά. Όχι μόνο θα είναι αργά αλλά θα πρέπει να φας τις επιπτώσεις όλων αυτών στην μάπα σου. Να σε γεμίσουν με δάκρυα και να θέλεις να βαρέσεις το κεφάλι σου στον τοίχο γιατί δεν μπορούσες να συνειδητοποιήσεις νωρίτερα την πραγματικότητα. Αλλά δεν θα φοβηθείς, γιατί δεν θα είσαι η μόνη που έχει φτάσει σε αυτό το σημείο. Θα είναι και άλλοι πολλοί που θα είναι όλοι στον ίδιο βούρκο ή ίσως και σε χειρότερο. Το θέμα είναι να μην μετανιώσεις ποτέ για κάτι που είπες ή έκανες. Το να το μετανιώσεις δεν θα σε οδηγήσει πραγματικά πουθενά, το να το συνειδητοποιήσεις όμως και να μην το επαναλάβεις κρύβει όλη την ουσία του πράγματος. Αν καταφέρεις να το κάνεις, τότε θα σου βγάλω το καπέλο αλλά κυρίως,θα σε ανταμείξει η ζωή σου για αυτό. Πως; Μα θα έχεις γίνει σοφότερος και μακράν καλύτερος άνθρωπος από αυτό που ενδεχομένως να ήσουν!