Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012

Μία δοκιμασία ακόμη. Πανελλήνιες Ομογενών 2012

Έρχεται η στιγμή που όλοι μας περνάμε από δοκιμασίες, μικρές ή μεγάλες.
Κάπως έτσι εκεί στην ηλικία των 17 με 18 χρόνων της ζωής μας ερχόμαστε "αντιμέτωποι" με τον θεσμό των πανελληνίων.
Καλώς ή κακώς, είναι η στιγμή που κρινόμαστε για το μέλλον.
Κρινόμαστε για το τι πρόκειται να γίνουμε στην κοινωνία.
Αν θα μπορέσουμε να καταξιωθούμε επαγγελματικά ή να αποτύχουμε.
Μία αγχώδη διαδικασία που περάσαμε όλοι, σχεδόν.
Το σύστημα από το 2001, είναι έτσι που ή θα αναγκαστούμε να αναλάβουμε μία οικογενειακή επιχείρηση, εφόσον αυτή υπάρχει, ή θα αναγκαστούμε να ζούμε στο "μεροκάματο" για ένα κομμάτι ψωμί ή μερικά μόνο ψίχουλα.
Άλλοι δεν τα κατάφεραν, αναγκάστηκαν να ζουν ως σερβιτόροι, στην λάντζα, στην κουζίνα, στο ταμείο. Άλλοι πάλι έχουν "συμβόλαιο" πια με το ταμείο ανεργίας.
Είναι και θέμα τύχης, μπορεί κανείς να ισχυριστεί.
Μπορεί να έχεις τόσες γνώσεις που απλώς να μην σου έχει δοθεί η ευκαιρία να αξιοποιήσεις.
Κι όμως πρέπει να προσπαθείς! Να κάνεις το αδύνατο, δυνατό.
Μόνο έτσι θα καταφέρεις να επιβιώσεις σε μία υλιστική κοινωνία.
Πρέπει να σκέφτεσαι τον εαυτό σου. Άλλωστε μόνο οι εγωιστές πια έχουν τις δυνατότητες να αντεπεξέλθουν σε μία εγωιστική κοινωνία.
Κι όσον αφορά την σημερινή Ελλάδα, ναι. Πρέπει να είσαι εμετικά εγωιστής για να μπορέσεις να αντεπεξέλθεις, οικονομικά τουλάχιστον γιατί η ηθική στο συγκεκριμένο ζήτημα έφτασε να είναι δευτερεύον θέμα.

Καλή επιτυχία λοιπόν στα παιδιά που δίνουμε αύριο Πανελλήνιες με την Ομογένεια.
Καλή επιτυχία σε όλους μας.
2012

Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

Ο τέλειος έρωτας (;)

 Το ξέρεις κι εσύ, στη ζωή μας δεν είναι τίποτα δεδομένο. Γιατί να είναι λοιπόν ο έρωτας;
Ερωτευόμαστε το περίεργο, το διαφορετικό, κάτι που είναι τελείως έξω από εμάς αλλά αυτές οι διαφορές είναι που μας δένουν μαζί του.
 Είναι ατυχής και λανθασμένη η φράση του "καλού παιδιού" και του "κακού παιδιού". Από εμάς άλλωστε εξαρτάται το πως θα μας φερθεί ο άλλος. Εμείς τουλάχιστον δίνουμε το έναυσμα στον άλλον για να το κάνει. Ίσως να μη φταίμε πάντοτε για τα "λάθη" του άλλου, αλλά σίγουρα φέρουμε κι εμείς μεγάλη ευθύνη. Άλλωστε είμαστε εμείς οι ίδιοι τέλειοι στις σχέσεις μας;
 Προφανώς και .. όχι. Γιατί τότε να επιβάλλουμε στον άλλον με τον τρόπο μας να είναι εκείνος τέλειος;
Αν το σκεφτούμε πιο ρεαλιστικά τίποτα δεν είναι τέλειο, ούτε καν είμαστε σε θέση να ορίσουμε με ακρίβεια το τέλειο. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση άλλωστε να είναι κάτι τέλειο.  Σκέψου ένα ακατέργαστο διαμάντι. Δεν είναι τέλειο, κι όμως είναι πολύ πιο σημαντικό από ένα κοινό επεξεργασμένο στην εντέλεια. Αυτό το ακατέργαστο, είναι μοναδικό, άρα και πολύ σημαντικότερο.
Από την άλλη, δεν είναι πολύ βαρύ το τίμημα να βρούμε το τέλειο, αλλά να μην είμαστε εμείς οι ίδιοι; Πρακτικώς, δεν του αξίζουμε και πρέπει να απομακρυνθούμε από αυτό. Αλλά that's the point! Είμαστε εγωιστές, άθελα μας ίσως, δεν δεχόμαστε ο άλλος να είναι κάτι λιγότερο από τέλειος, αλλά οι ίδιοι μας δεν επιβάλλουμε στον εαυτό μας να είναι εξίσου τέλειος με αυτόν που έχουμε απέναντι μας.
 Προσωπική μου άποψη είναι πως ακόμη κι αν βρίσκαμε το τέλειο ταίρι, θα ήταν βαρετό καθώς δεν θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς αυτοί οι οποίοι θα μπορούσαν να το καθοδηγήσουν για να γίνει "καλύτερος". Η σχέση μας με κάτι το τέλειο δεν θα του πρόσφερε κάτι νέο, παρά μόνο ατέλειες. Άρα πάλι όλοι χαμένοι θα ήταν ... Ή μήπως κάνω λάθος;

Just think about it ......

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

Αφιέρωμα σε ένα υπέροχο πλάσμα.

Ένα από τα ίσως πιο παρεξηγημένα πλάσματα στον δικό μας κόσμο αλλά και στο κόσμο των παραμυθιών.
Θεωρείται πρόγονος όλων των ειδών σκύλων που υπάρχουν σήμερα.
Κάποτε ήταν άφθονοι, κατοικούσαν στη Βόρειο Αμερική, στην Ασία και στη Μέση ανατολή.
Σήμερα, για διάφορους λόγους που έχουν να κάνουν με την εξάπλωση και τη δραστηριότητα του ανθρώπου, οι λύκοι υπάρχουν μόνο σε ένα πολύ μικρό κομμάτι της προηγούμενης ζώνης εξάπλωσης του.
Σε αυτό ευθύνεται η καταστροφή των τόπων διαβίωσης τους από τους ανθρώπου, καθώς και το εκτεταμένο κυνήγι τους.
  Επίσης, ο λύκος είναι μονογαμικό είδος και ζευγαρώνει για όλη του τη ζωή.Η εγκυμοσύνη στο θηλυκό διαρκεί όσο και στο σκύλο και στη συνέχεια γεννά 4 με 7 μικρά. 
 Οι νεαροί λύκοι ανεξαρτητοποιούνται μετά τον έκτο μήνα της ζωής τους αλλά συνήθως παραμένουν στην αγέλη μέχρι το φθινόπωρο του επόμενου έτους. 
Τέλος, ο λύκος ωριμάζει σεξουαλικά στο δεύτερο έτος της ζωής του, οπότε διαμορφώνει τη δική του αγέλη.

Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Κούρσες επιλογών!


Πρώην, νυν και αυτοί που βρίσκονται κάπου εκεί στο μέλλον..
                               
                              Πριν. Τώρα.. Μετά… 

                     Κάτι σαν κούρσες που τελείωσαν.
                        Κούρσες που είναι σε εξέλιξη..
                    Κούρσες που προγραμματίστηκαν…
                  Κούρσες που θα προγραμματιστούν….
 

                                         Τύχη . . . 
 

Ίσως οι επιλογές σου σε συνάρτηση των επιλογών άλλων να ονομάζεται τελικά
                                                       «Τύχη»
κι όχι αυτό που έχουν αποδεχτεί όλοι ως …. «άγνωστο κι απρόσμενο γεγονός που συνέβη,έτσι απλά,χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο,από μία άγνωστη αιτία».
 
Αλήθεια, θα μπορούσες να πεις πως οι σχέσεις, βασίζονται στην «Τύχη» ;

Ή μήπως θα μπορούσες να ισχυριστείς πως το παρελθόν σου, το παρόν σου και το μέλλον σου πραγματοποιείται με βάση τον παράγοντα «Τύχη» ;

                                   ~Some people doesn’t give a fuck~

Πιστεύεις πως αυτό είναι καλό;
Ή ακόμη κι αν αυτό είναι το «σωστό»..
Ποιος ορίζει στην τελική τι είναι «σωστό» και τι όχι;
Βασίζεται και το «σωστό» σε αυτόν τον παράγοντα που ονομάσαμε «Τύχη» ;
Κι αν ναι, εσύ τι κάνεις;
Το δέχεσαι και προχωράς;
Ή μήπως «πρέπει» να το αμφισβητήσεις και ψάξεις να βρεις το «πως» και το «γιατί» ;

Μία κούρσα ενός ερωτήματος, βρίσκει στην πορεία της μία κούρσα ενός άλλου..
Καταλήγοντας σε …….



                                                                      Πάρα πολύ «κίνηση» !!

Το μέτρημα...


   Είναι στιγμές που κάθεσαι να μετρήσεις τους ανθρώπους που είναι δίπλα σου.. Αυτούς τους οποίους είσαι σχεδόν σίγουρος πως θα σου στέκονται στα εύκολα και στα δύσκολα. Αυτούς τους οποίους έχεις κοντά σου χωρίς κάποιο προσωπικό τους όφελος. Ίσως να είναι πάρα πολύ, μα πόσους από όλους αυτούς είσαι σίγουρος πως θα είναι πραγματικά εδώ για εσένα; Όλοι ή κανείς..
   Κάθεσαι να τους μετρήσεις.. Άλλοτε σου βγαίνουν λίγοι, κι άλλοτε πολλοί .. 
Damn! 
   Πάρε τα πράγματα με την ρεαλιστική τους όψη κι όχι με αυτή που προφανώς θα σε βόλευε. Ποτέ δεν σου βγαίνουν πολλοί στο μέτρημα αυτοί οι άνθρωποι, μακάρι να σου έβγαιναν! Κάθε άλλο παρά να πολλαπλασιάζονται, γίνεται στην τελική. Κι όμως, αυτή είναι η αλήθεια, όλο και λιγοστεύουν, όλο και μειώνονται με έναν δραματικά μεγάλο αριθμό. Στην ουσία όμως, δεν υπήρξαν ποτέ τόσοι πολλοί ώστε αυτό να σε ανησυχεί. Το συμπέρασμα που βγάζεις είναι πως απλώς τελικά μειώνονται οι πιθανότητες να αποκτήσεις τέτοιους ανθρώπους. Ίσως και να μην μπορέσεις να αποκτήσεις τελικά κανέναν, ποτέ. (Όπως και να έχει αυτό είναι κάτι που δεν είσαι σε θέση να το ξέρεις οπότε δεν θα έπρεπε να σε απασχολεί ιδιαίτερα.) Αν είσαι τυχερός πάλι, μπορεί να καταφέρεις να αποκτήσεις μερικούς και να συνεχίσεις το μέτρημα. Πάντοτε όμως τα δάχτυλα του ενός χεριού σου περισσεύουν.. Κι αυτά του επόμενου χεριού, ποτέ δεν γεμίζουν.
   Ίσως και να ακούγεται κάπως μακάβριο, μα είναι άραγε σε θέση κανείς να ισχυριστεί το αντίθετο; Χωρίς καμία αμφιβολία θα μπορούσες να υποστηρίξεις πως …. «Όχι, δεν υπάρχει κάποιος με αντικειμενική άποψη που να μπορεί να μας διαψεύσει».