Τρίτη 6 Μαΐου 2014

Αντίο


Τίποτα.
Αντίο.
Εμείς τελειώσαμε.
Με μάγεψε η ταπεινή αναμονή σου από το ξημέρωμα ως τη δύση, φεγγάρι μου.
Αυτή η επιμονή και συνάμα το πείσμα σου να ξαναβρεθείς αγκαλιά με τη νύχτα σου.
Τελικά, η δική μου νύχτα ήταν πολύ σκοτεινή για εσένανε.
Δεν σ'άφησε να λάμψεις.
Έσβηνες δειλά κι επώδυνα μέσα της.
Όσο χώρο κι αν σε άφηνε να φανείς, ασφυκτιούσες και βιαζόσουνα να χαράξει.
Δεν πειράζει άγγελε μου.
Στα μάτια σου φαινόσουνα Ίκαρος, μα ξέχναγες τα κέρινα φτερά.
Με θαρρούσες αλαζονεία σου, που σ'έκανε να θες να πετάξεις πιο ψιλά.
Για εσένανε έφταιγα εγώ, για τα λιωμένα σου φτερά.
Όχι αγάπη μου.
Δε λυπάμαι.
Ούτε και θυμώνω με εσένανε.
Δεν είσαι συ η Ιθάκη μου τελικά.
Μια στάση στο ταξίδι μου ήσουνα απλά.
Κατάλαβα, μα το κατάλαβα αργά.
Όπως όμως κανένα καράβι δε ταξιδεύει μοναχά για να βρει στεριά.
Κανένα δε ζει και χωρίς τη θάλασσα με τα βίαια νερά.
Έτσι κι εγώ.






Εμπνευσμένο από το λατρεμένο μου Τάσο Λειβαδίτη.

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Ο τροχός γυρνάει


  • Καθημερινά συμβαίνουν ιστορίες, που καμιά φορά φτάνουν μέχρι και στα δικά σου αυτιά, πραγματικά όμως μοιάζουν τόσο γνώριμες σε εσένα. Κομμάτια της καρδιάς σου, αναμνήσεις που σηκώνουν και την παραμικρή τρίχα του κορμιού σου. Έρχονται στο μυαλό σου τόσα άτομα, άλλα περισσότερο σημαντικά για εσένα κι άλλα λιγότερο, προκαλώντας ποικίλα συναισθήματα. Συνήθως μια γλυκιά έκφραση στο πρόσωπο, με μία κάπως πικρή δόση στο ελαφρύ χαμόγελο και δάκρυα χαράς στα στεναχωρημένα σου μάτια που θολώνουν, μπροστά σε τόσες άσχημες ή όμορφες στιγμές.
  • Έχεις περάσει πολλά, έχουν μπει κι έχουν βγει χιλιάδες άνθρωποι στην ζωή σου, αλλά μόνο κάποιοι πραγματικά γνώρισαν κάποιες πτυχές του εγώ σου. Φέρνεις στην σκέψη σου τα πιο δυνατά συναισθήματα που έχεις νιώσει ποτέ και αναρωτιέσαι αν ένιωσαν ποτέ κι αυτοί οι άνθρωποι που σου τα προκάλεσαν έτσι, έστω και στο απειροελάχιστο από ότι εσύ.
  • Κάποτε είχες κλείσει την πόρτα σε κάποιον, γιατί κουράστηκες, γιατί βαρέθηκες να προσφέρεις μονάχα εσύ δίχως να έχεις ουσιαστική ανταπόκριση ή έστω και την ελάχιστη ανταπόδοση. 

"Ότι δίνεις, παίρνεις" είπαν.

  • Δεν τους πίστεψες, έφυγες, όσο κι αν αυτό πονούσε. Κι όμως.
"Ο τροχός γυρίζει" είπαν.

  • Και πραγματικά συνέβη. Οι πόρτες αντήχησαν κι άκουσες τον χτύπο τους. Αυτοί που είχες αφήσει πίσω σου, έψαξαν τρόπο μετά από τόσο καιρό να ξαναμπούν στην ζωή σου, ότι κόστος κι αν μπορούσε να έχει αυτό για εσένα. Είχες κλείσει από έξω κάτι κάποτε, που τώρα ψάχνει μανιωδώς τρόπο να επιστρέψει.  Τι κάνεις τώρα;



Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

Δεν είναι κρίμα;

Κάποιοι άνθρωποι έχουμε την ικανότητα, χωρίς ουσιαστικά να το καταλάβουμε κι οι ίδιοι, να σηκώνουμε τοίχους. Δεν το κάνουμε πάντοτε από επιλογή, αλλά το πρόβλημα είναι πως μετά από ένα σημείο γίνεται πια από συνήθεια. Μία συνήθεια που δύσκολα σταματάει. Πληγώνει μέχρι κι αυτά τα άτομα που πραγματικά θέλουμε να είναι κομμάτι της ζωής μας, μέρος της καθημερινότητάς μας. Ό,τι αγαπάμε, το διώχνουμε μακρυά εμείς, χωρίς να του δίνουμε τα περιθώρια να μείνει, το απομακρύνουμε εμείς. Δίχως άλλη επιλογή, κουράζεται πλέον να προσπαθεί και μας εγκαταλείπει πιστεύοντας πως αυτό είναι "το καλύτερο" για εμάς.
Μένουμε μόνοι μας στην μοναξιά που οι ίδιοι έχουμε επιλέξει, μα αυτή η μοναξιά ουσιαστικά φανερώνει το πόσο φοβόμαστε. Διστάζουμε οι άλλοι να γνωρίσουν τον πραγματικό μας εαυτό, αλλά ποτέ δεν το παραδεχόμαστε. Φοβόμαστε να νιώσουμε την αγάπη γιατί νομίζουμε πως δεν θα καταφέρουμε να την ανταποδώσουμε, ίσως, αλλά ουσιαστικότερα τρέμουμε στην ιδέα ότι απλά μπορεί να μην καταφέρουμε να την ανταποδώσουμε ισάξια κι όχι γιατί δεν είμαστε άξια αυτής. Είναι αυτά τα τοίχοι που έχουμε ορίσει και παγιδεύουμε τα συναισθήματά μας. Το γεγονός ότι έχουμε πληγωθεί επανειλημμένως μας καραδοκεί κι ο φόβος μας, μας απομονώνει.
Κι όμως, γνωρίζουμε πολύ καλά μέσα μας πως όλη αυτή η απομόνωση δεν μας κάνει καλό, μα έχουμε αιχμαλωτιστεί μέσα στην συνήθεια αυτή και μόνοι μας έχουμε δημιουργήσει την δική μας φυλακή. Μία φυλακή που μας αναλώνει και μας καταστρέφει. Μία φυλακή που μας χωρίζει από αυτούς που πραγματικά θα ήθελαν να είναι μαζί μας και εν τέλη αγαπάμε χωρίς πια την μαγεία της εξωτερίκευσης.
Δεν είναι κρίμα;