Τρίτη 6 Μαΐου 2014

Αντίο


Τίποτα.
Αντίο.
Εμείς τελειώσαμε.
Με μάγεψε η ταπεινή αναμονή σου από το ξημέρωμα ως τη δύση, φεγγάρι μου.
Αυτή η επιμονή και συνάμα το πείσμα σου να ξαναβρεθείς αγκαλιά με τη νύχτα σου.
Τελικά, η δική μου νύχτα ήταν πολύ σκοτεινή για εσένανε.
Δεν σ'άφησε να λάμψεις.
Έσβηνες δειλά κι επώδυνα μέσα της.
Όσο χώρο κι αν σε άφηνε να φανείς, ασφυκτιούσες και βιαζόσουνα να χαράξει.
Δεν πειράζει άγγελε μου.
Στα μάτια σου φαινόσουνα Ίκαρος, μα ξέχναγες τα κέρινα φτερά.
Με θαρρούσες αλαζονεία σου, που σ'έκανε να θες να πετάξεις πιο ψιλά.
Για εσένανε έφταιγα εγώ, για τα λιωμένα σου φτερά.
Όχι αγάπη μου.
Δε λυπάμαι.
Ούτε και θυμώνω με εσένανε.
Δεν είσαι συ η Ιθάκη μου τελικά.
Μια στάση στο ταξίδι μου ήσουνα απλά.
Κατάλαβα, μα το κατάλαβα αργά.
Όπως όμως κανένα καράβι δε ταξιδεύει μοναχά για να βρει στεριά.
Κανένα δε ζει και χωρίς τη θάλασσα με τα βίαια νερά.
Έτσι κι εγώ.






Εμπνευσμένο από το λατρεμένο μου Τάσο Λειβαδίτη.