Δεν είναι κρίμα;

Κάποιοι άνθρωποι έχουμε την ικανότητα, χωρίς ουσιαστικά να το καταλάβουμε κι οι ίδιοι, να σηκώνουμε τοίχους. Δεν το κάνουμε πάντοτε από επιλογή, αλλά το πρόβλημα είναι πως μετά από ένα σημείο γίνεται πια από συνήθεια. Μία συνήθεια που δύσκολα σταματάει. Πληγώνει μέχρι κι αυτά τα άτομα που πραγματικά θέλουμε να είναι κομμάτι της ζωής μας, μέρος της καθημερινότητάς μας. Ό,τι αγαπάμε, το διώχνουμε μακρυά εμείς, χωρίς να του δίνουμε τα περιθώρια να μείνει, το απομακρύνουμε εμείς. Δίχως άλλη επιλογή, κουράζεται πλέον να προσπαθεί και μας εγκαταλείπει πιστεύοντας πως αυτό είναι "το καλύτερο" για εμάς.

Μένουμε μόνοι μας στην μοναξιά που οι ίδιοι έχουμε επιλέξει, μα αυτή η μοναξιά ουσιαστικά φανερώνει το πόσο φοβόμαστε. Διστάζουμε οι άλλοι να γνωρίσουν τον πραγματικό μας εαυτό, αλλά ποτέ δεν το παραδεχόμαστε. Φοβόμαστε να νιώσουμε την αγάπη γιατί νομίζουμε πως δεν θα καταφέρουμε να την ανταποδώσουμε, ίσως, αλλά ουσιαστικότερα τρέμουμε στην ιδέα ότι απλά μπορεί να μην καταφέρουμε να την ανταποδώσουμε ισάξια κι όχι γιατί δεν είμαστε άξια αυτής. Είναι αυτά τα τοίχοι που έχουμε ορίσει και παγιδεύουμε τα συναισθήματά μας. Το γεγονός ότι έχουμε πληγωθεί επανειλημμένως μας καραδοκεί κι ο φόβος μας, μας απομονώνει.
Κι όμως, γνωρίζουμε πολύ καλά μέσα μας πως όλη αυτή η απομόνωση δεν μας κάνει καλό, μα έχουμε αιχμαλωτιστεί μέσα στην συνήθεια αυτή και μόνοι μας έχουμε δημιουργήσει την δική μας φυλακή. Μία φυλακή που μας αναλώνει και μας καταστρέφει. Μία φυλακή που μας χωρίζει από αυτούς που πραγματικά θα ήθελαν να είναι μαζί μας και εν τέλη αγαπάμε χωρίς πια την μαγεία της εξωτερίκευσης.
Δεν είναι κρίμα;