Ο τέλειος έρωτας (;)

 Το ξέρεις κι εσύ, στη ζωή μας δεν είναι τίποτα δεδομένο. Γιατί να είναι λοιπόν ο έρωτας;
Ερωτευόμαστε το περίεργο, το διαφορετικό, κάτι που είναι τελείως έξω από εμάς αλλά αυτές οι διαφορές είναι που μας δένουν μαζί του.
 Είναι ατυχής και λανθασμένη η φράση του "καλού παιδιού" και του "κακού παιδιού". Από εμάς άλλωστε εξαρτάται το πως θα μας φερθεί ο άλλος. Εμείς τουλάχιστον δίνουμε το έναυσμα στον άλλον για να το κάνει. Ίσως να μη φταίμε πάντοτε για τα "λάθη" του άλλου, αλλά σίγουρα φέρουμε κι εμείς μεγάλη ευθύνη. Άλλωστε είμαστε εμείς οι ίδιοι τέλειοι στις σχέσεις μας;
 Προφανώς και .. όχι. Γιατί τότε να επιβάλλουμε στον άλλον με τον τρόπο μας να είναι εκείνος τέλειος;
Αν το σκεφτούμε πιο ρεαλιστικά τίποτα δεν είναι τέλειο, ούτε καν είμαστε σε θέση να ορίσουμε με ακρίβεια το τέλειο. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση άλλωστε να είναι κάτι τέλειο.  Σκέψου ένα ακατέργαστο διαμάντι. Δεν είναι τέλειο, κι όμως είναι πολύ πιο σημαντικό από ένα κοινό επεξεργασμένο στην εντέλεια. Αυτό το ακατέργαστο, είναι μοναδικό, άρα και πολύ σημαντικότερο.
Από την άλλη, δεν είναι πολύ βαρύ το τίμημα να βρούμε το τέλειο, αλλά να μην είμαστε εμείς οι ίδιοι; Πρακτικώς, δεν του αξίζουμε και πρέπει να απομακρυνθούμε από αυτό. Αλλά that's the point! Είμαστε εγωιστές, άθελα μας ίσως, δεν δεχόμαστε ο άλλος να είναι κάτι λιγότερο από τέλειος, αλλά οι ίδιοι μας δεν επιβάλλουμε στον εαυτό μας να είναι εξίσου τέλειος με αυτόν που έχουμε απέναντι μας.
 Προσωπική μου άποψη είναι πως ακόμη κι αν βρίσκαμε το τέλειο ταίρι, θα ήταν βαρετό καθώς δεν θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς αυτοί οι οποίοι θα μπορούσαν να το καθοδηγήσουν για να γίνει "καλύτερος". Η σχέση μας με κάτι το τέλειο δεν θα του πρόσφερε κάτι νέο, παρά μόνο ατέλειες. Άρα πάλι όλοι χαμένοι θα ήταν ... Ή μήπως κάνω λάθος;

Just think about it ......