Η δική μας Ιθάκη ..

Ένα γκρίζο παγωμένο πρωινό, μόνη στο σπίτι .. Να παίζει θλιμμένη μουσική και να μου φέρνει μία μεγάλη λύπη .. Τα μάτια απλά να βουρκώνουν, δίχως γιατί .. Δίχως αιτία .. Να τρέχει η λογική, σε πράγματα -αστεία- .. Κι όμως να μην σου φεύγει αυτή ε στεναχώρια από τα μάτια .. Μα, τρέχει το νου και γίνεσαι κομμάτια .. Σκέφτεσαι πολλά, την ζωή, το μέλλον, το μετά ..

Τότε, είναι οι στιγμές που το νου κάνει τα πιο ταξίδια και τις μεγαλύτερες διαδρομές .. Που κάθε δρόμος σε βγάζει σε χίλια δύο άλλα μικρά στενά .. Κάποια μοιάζουν δύσβατα και κάποια άλλα τόσο μακρινά .. Μα είσαι εκεί, και πρέπει να επιλέξεις .. Πρέπει να βρεις τον δικό σου δρόμο, να ακολουθήσεις τις δικές σου σκέψεις, την δική σου καρδιά .. Κανείς δεν θα σου επιδείξει πιο μονοπάτι είναι το καταλληλότερο καθώς κανείς δεν μπορεί να ξέρει κάτι τέτοιο..
Άλλοι, που μοιάζουν τόσο δυνατοί, τόσο όσο να μπορούν να περάσουν έως και εκείνο το ορμητικό ρέμα, δεν τα καταφέρνουν τελικά .. Κι άλλοι πάλι, οι πιο αδύναμοι όπως τους λένε, έχουν τόσο δυνατά πιστεύω, που καταφέρνουν να περάσουν κάθε μονοπάτι, εύκολο ή όχι και να βρουν τον προορισμό τους ..

Την δική τους μακρινή Ιθάκη .. Δεν έχει σημασία ποιος είσαι, ούτε το πόσο δυνατός μοιάζεις ..
Πρέπει να πιστέψεις στον εαυτό σου, για να πιστέψουν και να βασιστούν κι όλοι οι υπόλοιποι πάνω σε εσένα ..

Καλό ταξίδι, θα σε περιμένω στην δική μου Ιθάκη, όταν κι αν την βρω ποτέ .. Καλή μας τύχη.