Αληθινή ζωή ή ζωή από ταινία;

Πόσες χιλιάδες ταινίες; Πόσες εκαντοτάδες ιστορίες; Πόσα δεκάδες βιβλία;
Ευτυχισμένοι άνθρωποι. Ποικίλες καθημερινότητες. Ξεκάθαρα συναισθήματα.
Όλα τόσο λυτά κι απλοϊκά. Τόσο θετικά και τόσο εύκολα.
Κάθε πρόβλημα με δεκάδες λύσεις. Κάθε αυτοσχεδιασμός απόλυτα ακριβής και πετυχημένος.
Φαντασία ή πραγματικότητα ή μήπως απλές σκέψεις παρουσιασμένες τόσο αντικειμενικές;
Ουτοπικά αληθινά βιώματα; Λίγο από όλα; Τίποτα από όλα αυτά;
Δειλή που έγιναν ήρωες. Ψεύτες που παύλευαν για την αλήθεια. Αλήτες για το σωστό.
Διχασμένες προσωπικότητες με σκοπό. Δυνατοί χαρακτήρες χωρίς στόχους.
Σιωπές που κάνανε αντίλαλο. Κραυγές πνιγμένες στη βοή του κενού.
Μόνοι άνθρωποι μέσα στο πλήθος. Παρέες στο απόλυτο τίποτα.
Άνθρωπο πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, πάντοτε μαζί.
Κάθε ανθρώπινη σχέση απόλυτα αληθινή.
Η ευτυχία ένα βήμα μπροστά. Η δυστυχίας αμέτρητα χιλιόμετρα μακρυά.
Κάθε βαθιά ανάσα και η απόλυτη ανακούφιση. Κάθε άγχος προσωρινό και λίγο.
Οι αποστάσεις; Σαν ένα πάτημα κουμπιού στο τηλέφωνο για την επόμενη εξαρχόμενη κλήση.
Κόκκινα μάτια από δάκρυα χαράς κι απλά βουρκωμένα σε στιγμές λύπης.
Περίπλοκα επιλέγεις εσύ να αντιμετωπίσεις, μα δεν είναι ποτέ έτσι όπως τα αντικροίζεις εσύ.
Κι αν πράγματι δεν ισχύει αυτό. Τι κάνεις; Πως το αλλάζεις; Διαχειρίζεται;
Χαζοί άνθρωποι υποκρινόμενοι τους ευφυείς. Πονηροί άνθρωποι να νιώθουν άτροτοι.
Και τι; Έξυπνοι δεν υπάρχουν; Άφαντοι πίσω από ταμπέλες ηλιθίων; Ή μειωνότητες;
Το 90% των ανθρώπων πιστεύει πως το 90% είναι χαζοί.
Το 100% των ανθρώπων πάρ'αυτά νιώθει να ανήκει στο 10%.
Είναι αστείο και συνάμα τραγικό.
Πέρα για πέρα όμως αληθινό.
Ο λόγος;
Μυστικό. 

Έχει κι ο βούρκος θετική πλευρά

Τόσες οι φορές που απλά θέλω να ανοίξω το κεφάλι μου και να βγάλω τα πάντα από μέσα του. Μακάρι να ήξερα ακριβώς τι σκέφτεται και τι ακριβώς θέλει να κάνει. Ίσως και να μη πελάγωνα τόσο αν όλα ήταν λίγο πιο ξεκάθαρα, ίσως να μην τα έκανα όλα θάλασσα αν μπορούσα να τα δω από μία άλλη οπτική γωνία.
Γράμματα, λέξεις κι ένα κομμάτι χαρτί. Μόνο αυτό πια με βοηθάει να συνειδητοποιήσω ποια είμαι, τι κάνω, που πάω. Μα είναι αυτό αρκετό, ή μήπως και από αυτό άκρη δεν βγαίνει; Μπορώ να το καταλάβω ή θα το δω όταν πια θα είναι πολύ αργά; Και θα μου πεις.. Ποιος ορίζει το πολύ αργά και θα δώσω όλα τα δίκαια του κόσμου με το μέρος σου. Θα σου πω εγώ λοιπόν. Αργά δεν είναι ποτέ. Αλλά όταν νιώσεις πως έχεις αναλωθεί στη ζωή σου καθώς ότι και αν έκανες μέχρι τώρα δεν σε βοήθησε ποτέ να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, τότε θα είναι αργά. Όχι μόνο θα είναι αργά αλλά θα πρέπει να φας τις επιπτώσεις όλων αυτών στην μάπα σου. Να σε γεμίσουν με δάκρυα και να θέλεις να βαρέσεις το κεφάλι σου στον τοίχο γιατί δεν μπορούσες να συνειδητοποιήσεις νωρίτερα την πραγματικότητα. Αλλά δεν θα φοβηθείς, γιατί δεν θα είσαι η μόνη που έχει φτάσει σε αυτό το σημείο. Θα είναι και άλλοι πολλοί που θα είναι όλοι στον ίδιο βούρκο ή ίσως και σε χειρότερο. Το θέμα είναι να μην μετανιώσεις ποτέ για κάτι που είπες ή έκανες. Το να το μετανιώσεις δεν θα σε οδηγήσει πραγματικά πουθενά, το να το συνειδητοποιήσεις όμως και να μην το επαναλάβεις κρύβει όλη την ουσία του πράγματος. Αν καταφέρεις να το κάνεις, τότε θα σου βγάλω το καπέλο αλλά κυρίως,θα σε ανταμείξει η ζωή σου για αυτό. Πως; Μα θα έχεις γίνει σοφότερος και μακράν καλύτερος άνθρωπος από αυτό που ενδεχομένως να ήσουν!

Αντίο

Τίποτα.
Αντίο.

Εμείς τελειώσαμε.

Με μάγεψε η ταπεινή αναμονή σου από το ξημέρωμα ως τη δύση, φεγγάρι μου.

Αυτή η επιμονή και συνάμα το πείσμα σου να ξαναβρεθείς αγκαλιά με τη νύχτα σου.

Τελικά, η δική μου νύχτα ήταν πολύ σκοτεινή για εσένανε.

Δεν σ'άφησε να λάμψεις.

Έσβηνες δειλά κι επώδυνα μέσα της.

Όσο χώρο κι αν σε άφηνε να φανείς, ασφυκτιούσες και βιαζόσουνα να χαράξει.

Δεν πειράζει άγγελε μου.

Στα μάτια σου φαινόσουνα Ίκαρος, μα ξέχναγες τα κέρινα φτερά.

Με θαρρούσες αλαζονεία σου, που σ'έκανε να θες να πετάξεις πιο ψιλά.

Για εσένανε έφταιγα εγώ, για τα λιωμένα σου φτερά.

Όχι αγάπη μου.

Δε λυπάμαι.

Ούτε και θυμώνω με εσένανε.

Δεν είσαι συ η Ιθάκη μου τελικά.

Μια στάση στο ταξίδι μου ήσουνα απλά.

Κατάλαβα, μα το κατάλαβα αργά.

Όπως όμως κανένα καράβι δε ταξιδεύει μοναχά για να βρει στεριά.

Κανένα δε ζει και χωρίς τη θάλασσα με τα βίαια νερά.

Έτσι κι εγώ.

Εμπνευσμένο από το λατρεμένο μου Τάσο Λειβαδίτη.

Ο τροχός γυρνάει

• Καθημερινά συμβαίνουν ιστορίες, που καμιά φορά φτάνουν μέχρι και στα δικά σου αυτιά, πραγματικά όμως μοιάζουν τόσο γνώριμες σε εσένα. Κομμάτια της καρδιάς σου, αναμνήσεις που σηκώνουν και την παραμικρή τρίχα του κορμιού σου. Έρχονται στο μυαλό σου τόσα άτομα, άλλα περισσότερο σημαντικά για εσένα κι άλλα λιγότερο, προκαλώντας ποικίλα συναισθήματα. Συνήθως μια γλυκιά έκφραση στο πρόσωπο, με μία κάπως πικρή δόση στο ελαφρύ χαμόγελο και δάκρυα χαράς στα στεναχωρημένα σου μάτια που θολώνουν, μπροστά σε τόσες άσχημες ή όμορφες στιγμές.
• Έχεις περάσει πολλά, έχουν μπει κι έχουν βγει χιλιάδες άνθρωποι στην ζωή σου, αλλά μόνο κάποιοι πραγματικά γνώρισαν κάποιες πτυχές του εγώ σου. Φέρνεις στην σκέψη σου τα πιο δυνατά συναισθήματα που έχεις νιώσει ποτέ και αναρωτιέσαι αν ένιωσαν ποτέ κι αυτοί οι άνθρωποι που σου τα προκάλεσαν έτσι, έστω και στο απειροελάχιστο από ότι εσύ.
• Κάποτε είχες κλείσει την πόρτα σε κάποιον, γιατί κουράστηκες, γιατί βαρέθηκες να προσφέρεις μονάχα εσύ δίχως να έχεις ουσιαστική ανταπόκριση ή έστω και την ελάχιστη ανταπόδοση. 

"Ότι δίνεις, παίρνεις" είπαν.

• Δεν τους πίστεψες, έφυγες, όσο κι αν αυτό πονούσε. Κι όμως.

"Ο τροχός γυρίζει" είπαν.

• Και πραγματικά συνέβη. Οι πόρτες αντήχησαν κι άκουσες τον χτύπο τους. Αυτοί που είχες αφήσει πίσω σου, έψαξαν τρόπο μετά από τόσο καιρό να ξαναμπούν στην ζωή σου, ότι κόστος κι αν μπορούσε να έχει αυτό για εσένα. Είχες κλείσει από έξω κάτι κάποτε, που τώρα ψάχνει μανιωδώς τρόπο να επιστρέψει.  Τι κάνεις τώρα;

Δεν είναι κρίμα;

Κάποιοι άνθρωποι έχουμε την ικανότητα, χωρίς ουσιαστικά να το καταλάβουμε κι οι ίδιοι, να σηκώνουμε τοίχους. Δεν το κάνουμε πάντοτε από επιλογή, αλλά το πρόβλημα είναι πως μετά από ένα σημείο γίνεται πια από συνήθεια. Μία συνήθεια που δύσκολα σταματάει. Πληγώνει μέχρι κι αυτά τα άτομα που πραγματικά θέλουμε να είναι κομμάτι της ζωής μας, μέρος της καθημερινότητάς μας. Ό,τι αγαπάμε, το διώχνουμε μακρυά εμείς, χωρίς να του δίνουμε τα περιθώρια να μείνει, το απομακρύνουμε εμείς. Δίχως άλλη επιλογή, κουράζεται πλέον να προσπαθεί και μας εγκαταλείπει πιστεύοντας πως αυτό είναι "το καλύτερο" για εμάς.

Μένουμε μόνοι μας στην μοναξιά που οι ίδιοι έχουμε επιλέξει, μα αυτή η μοναξιά ουσιαστικά φανερώνει το πόσο φοβόμαστε. Διστάζουμε οι άλλοι να γνωρίσουν τον πραγματικό μας εαυτό, αλλά ποτέ δεν το παραδεχόμαστε. Φοβόμαστε να νιώσουμε την αγάπη γιατί νομίζουμε πως δεν θα καταφέρουμε να την ανταποδώσουμε, ίσως, αλλά ουσιαστικότερα τρέμουμε στην ιδέα ότι απλά μπορεί να μην καταφέρουμε να την ανταποδώσουμε ισάξια κι όχι γιατί δεν είμαστε άξια αυτής. Είναι αυτά τα τοίχοι που έχουμε ορίσει και παγιδεύουμε τα συναισθήματά μας. Το γεγονός ότι έχουμε πληγωθεί επανειλημμένως μας καραδοκεί κι ο φόβος μας, μας απομονώνει.
Κι όμως, γνωρίζουμε πολύ καλά μέσα μας πως όλη αυτή η απομόνωση δεν μας κάνει καλό, μα έχουμε αιχμαλωτιστεί μέσα στην συνήθεια αυτή και μόνοι μας έχουμε δημιουργήσει την δική μας φυλακή. Μία φυλακή που μας αναλώνει και μας καταστρέφει. Μία φυλακή που μας χωρίζει από αυτούς που πραγματικά θα ήθελαν να είναι μαζί μας και εν τέλη αγαπάμε χωρίς πια την μαγεία της εξωτερίκευσης.
Δεν είναι κρίμα;

Ξεμπλέκοντας τα μπλεγμένα

Η νύχτα γίνεται μέρα. Ξυπνάς το πρωί και δεν θέλεις να ανοίξεις τα μάτια σου. Δεν θέλεις να ξυπνήσεις σαν να αρνείσαι να ζήσεις ακόμη μία μέρα. 
Εκεί που οι δυσκολίες συνέχεια κορυφώνονται σαν μια ανοδική πορεία χωρίς τελειωμό. Εκεί που οι δικοί σου μοιάζουν ξένοι, γιατί έχεις μάθει καλά πως αγάπη και μίσος είναι σχεδόν το ίδιο, τόσο μικρή η διαφορά. Σε έχουν κουράσει, κι αυτοί και όλοι, όλα. Δεν θέλεις να νιώσεις ξανά την οργή, αλλά είναι αναπόφευκτο. 
Διαδίδεις μία άλλη εκδοχή της πραγματικότητας που θέλει εσύ να είσαι το επίκεντρο της προσοχής, η περιζήτητη, αυτή που δεν προλαβαίνει να κάνει τίποτα ενώ όντως δεν κάνει και πολλά. Αλλά όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι του εαυτό σου, παιχνίδι και βάσανο μαζί που καμιά φορά μπερδεύεσαι μέχρι κι η ίδια χωρίς να έχεις την ικανότητα να ξεχωρίσεις το ψεύτικο από το αληθινό, όλα μπερδεύονται μέσα σου έτσι όπως τα έχεις μπερδέψει εσύ. Δεν βγάζεις άκρη, όλοι οι άλλοι όμως πιστεύουν ακόμη σε αυτά που εσύ προωθούσες και αυτό σε βοηθά να βολεύεσαι μέσα στο μπέρδεμα που έχεις δημιουργήσει χωρίς να αναγκάζεσαι να ξεφύγεις από αυτό, αλλά ούτε και να θέλεις να μείνεις.
Μία μέρα χωρίς σύννεφα δεν πας να πει πως είναι ηλιόλουστη. Όλα είναι εξίσου μπερδεμένα, στην τελική ο καθένας ζει μέσα σε ένα μπέρδεμα και είτε είναι ο ίδιος του δημιουργός αυτού, είτε κάποιος άλλος. Ακόμη κι αυτοί που πιστεύουν πως όλα είναι ιδανικά στην ζωή τους, είναι αυτοί που είναι σε χειρότερη μοίρα από κάθε άλλον, έχουν βυθιστεί τόσο βαθιά στο ψέμα που τους είναι αδιανόητο να επιλέξουν το δρόμο της αλήθειας. 
Ο εγωισμός βοηθά σε αυτό, σκέψου πως βοηθά μέχρι και στο να μισήσεις αυτόν που αγαπάς. Με το που υποχωρήσει αυτός, φεύγει το μίσος κι έρχεται η αγάπη. Κι αυτό μπέρδεμα, διαχώρισε αν μπορείς το μίσος από την αγάπη, αλλά με το πρώτο σφάλμα δοκίμασε να προσπαθήσεις πάλι, θα τα καταφέρεις; Ότι είχες διαπιστώσει θολώνει, κι όλα συγχέονται πάλι μέσα στο κεφάλι σου τόσο αρμονικά, σαν να είναι στη φύση τους να είναι μπλεγμένα τόσο περίπλοκο, σαν το καλώδιο τον ακουστικών σου που είναι πιο εύκολο να κοπεί παρά  να ξεμπλεχτεί την ώρα που σου τηλεφωνεί κάποιος. 

Μία δοκιμασία ακόμη. Πανελλήνιες Ομογενών 2012

Έρχεται η στιγμή που όλοι μας περνάμε από δοκιμασίες, μικρές ή μεγάλες.
Κάπως έτσι εκεί στην ηλικία των 17 με 18 χρόνων της ζωής μας ερχόμαστε "αντιμέτωποι" με τον θεσμό των πανελληνίων.
Καλώς ή κακώς, είναι η στιγμή που κρινόμαστε για το μέλλον.
Κρινόμαστε για το τι πρόκειται να γίνουμε στην κοινωνία.
Αν θα μπορέσουμε να καταξιωθούμε επαγγελματικά ή να αποτύχουμε.
Μία αγχώδη διαδικασία που περάσαμε όλοι, σχεδόν.
Το σύστημα από το 2001, είναι έτσι που ή θα αναγκαστούμε να αναλάβουμε μία οικογενειακή επιχείρηση, εφόσον αυτή υπάρχει, ή θα αναγκαστούμε να ζούμε στο "μεροκάματο" για ένα κομμάτι ψωμί ή μερικά μόνο ψίχουλα.
Άλλοι δεν τα κατάφεραν, αναγκάστηκαν να ζουν ως σερβιτόροι, στην λάντζα, στην κουζίνα, στο ταμείο. Άλλοι πάλι έχουν "συμβόλαιο" πια με το ταμείο ανεργίας.
Είναι και θέμα τύχης, μπορεί κανείς να ισχυριστεί.
Μπορεί να έχεις τόσες γνώσεις που απλώς να μην σου έχει δοθεί η ευκαιρία να αξιοποιήσεις.
Κι όμως πρέπει να προσπαθείς! Να κάνεις το αδύνατο, δυνατό.
Μόνο έτσι θα καταφέρεις να επιβιώσεις σε μία υλιστική κοινωνία.
Πρέπει να σκέφτεσαι τον εαυτό σου. Άλλωστε μόνο οι εγωιστές πια έχουν τις δυνατότητες να αντεπεξέλθουν σε μία εγωιστική κοινωνία.
Κι όσον αφορά την σημερινή Ελλάδα, ναι. Πρέπει να είσαι εμετικά εγωιστής για να μπορέσεις να αντεπεξέλθεις, οικονομικά τουλάχιστον γιατί η ηθική στο συγκεκριμένο ζήτημα έφτασε να είναι δευτερεύον θέμα.

Καλή επιτυχία λοιπόν στα παιδιά που δίνουμε αύριο Πανελλήνιες με την Ομογένεια.
Καλή επιτυχία σε όλους μας.
2012